ჩვენი სტუმარია ქალბატონი სალომე ზურაბიშვილი, საქართველოს პრეზიდენტი. საქართველო ყოფილი საბჭოთა სახელმწიფოა, რომელმაც 1991 წელს საბჭოთა კავშირის ნანგრევებზე მოიპოვა დამოუკიდებლობა. მისი დამოუკიდებლობა საფრთხის წინაშე დადგა 2008 წელს პუტინის რუსეთის აგრესიის შედეგად. დღეს საღამოს ჩვენ მასთან ერთად გავაკეთებთ დასკვნებს ამ ეპიზოდებთან დაკავშირებით.
სალომე ზურაბიშვილი ფრანგულ და ქართულენოვანია, ის იყო ფრანგი დიპლომატი, სანამ საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრი და შემდეგ პრეზიდენტი გახდებოდა. ის დღეს ჩვენი სტუმარია.
გმადლობთ რომ ხართ ჩვენთან ერთად. თქვენ იმყოფებოდით პარიზში, დედაქალაქში, რომელსაც კარგად იცნობთ, რადგან ის თქვენი დედაქალაქიც იყო დიდი ხნის განმავლობაში. თქვენი პრეზიდენტ მაკრონთან საუბრის მიზანი, რომელიც თავის მხრივ ესაუბრა პრეზიდენტ პუტინს, ემსახურებოდა მის გაფრთხილებას იმის შესახებ, თუ რა გვასწავლა თქვენმა წარსულმა?
ნაწილობრივ. ჩვენი წარსული საფრანგეთმა კარგად იცის; გავიხსენოთ, რომ 2008 წელს, რუსეთ - საქართველოს ომისას პრეზიდენტი სარკოზი იყო შუამავალი ცეცხლის შეწყვეტასთან დაკავშირებით, ამიტომ ეს მოვლენები საფრანგეთის პრეზიდენტის ყურადღების გარეთ არ დარჩებოდა და დღეს, უკრაინაში ამ ახალი საომარი მდგომარეობისას მას დასკვნების გაკეთების საშუალება აქვს.
რისი მიღების იმედი შეიძლება გვქონდეს ისეთი პირისგან, როგორიცაა ვლადიმერ პუტინი? ცხადია, რომ მან სწორი გათვლები ვერ გააკეთა, მაგრამ ის ხმამაღლა ამტკიცებს, რომ ომით თუ მოლაპარაკებებით მაინც მიაღწევს მისი მოთხოვნების შესრულებას.
რთულია ვლადიმერ პუტინის ადგილას თავის დაყენება, ეს ჩვენი როლი არ არის. გარედან ნათლად ჩანს, რომ ის აწარმოებს ერთდროულად სამხედრო და ფსიქოლოგიურ ომს, მუდმივად ცდილობს მოწინააღმდეგის დაშინებას; არა მხოლოდ უკრაინის, მისი მოკავშირეებისაც, რომ ფსიქოლოგიური ზეწოლით აიძულოს ისინი დათმობაზე წავიდნენ. სწორედ ეს იყო უკრაინაზე თანდავსხმის მიზანი. ეს იერიში უფრო დიდხანს გაგრძელდა ვიდრე შეტევა საქართველოზე.
უკრაინაზე თავდასხმა დაიწყო ამ (დონბასი, ლუგანსკი) რესპუბლიკების აღიარებით, რაც საქართველოს შემთხვევაში ომის დასრულების, ცეცხლის შეწყვეტის გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ მოხდა. რუკას რომ შევხედოთ დავინახავთ, რომ შეტევები უკრაინაზე მიმდინარეობს ყველა ფრონტიდან და შეიძლება ვიფიქროთ, რომ შეუძლებელია ამგვარი შეტევევბის მოგერიება; ეს თავდასხმები მზადდებოდა დღეების, კვირების განმავლობაში. გამოყენებულია მნიშვნელოვანი სამხედრო საშუალებები, 150 000 სამხედრო პირი. ეს უდიდესი ფსიქოლოგიური წნეხია. რუსეთი ყველანაირ რესურსს იყენებს იმისათვის, რომ მოწინააღმდეგე დათმობაზე წავიდეს. რუსული ხელისუფლების მიზანი თავდაპირველად, ორ ან სამ დღეში უკრაინის დანებების მიღწევა იყო. მან ცხადია ვერ გათვალა უკრაინის მხრიდან ეს წინააღმდეგობა, ისევე როგორც ევროკავშირის მხრიდან წინააღმდეგობა, რაც გამოიხატა ევროპის ერთობაში სანქციების კუთხით, რაც დიდ სიახლეს წარმოადგენს. მან (პუტინმა) ასევე ვერ გათვალა რუსეთის მოსახლეობის ერთი ნაწილის რეაქცია, რომელიც მასიური არ არის, მაგრამ ქვეყნისთვის, სადაც საინფორმაციო საშუალებები კონტროლირებადია და სადაც სამხახურები აქტიურად აკონტროლებენ პროტესტის გამოვლინებებს და მანიფესტაციებს; ის რაც ხდება რუსეთში, ასევე, სიახლეა. ინტელექტუალები მანიფესტაციებში იღებენ მონაწილეობას, ჟურნალისტები, თეატრების დირექტორები ტოვებენ პოსტებს. დღეს დიდი თეატრის დირექტორმა დატოვა თანამდებობა; ეს ყველაფერი არ არის მასიური ხასიათის, მაგრამ ეს არის რუსეთის მოსახლეობის ნაწილი, რომელიც განსხვავებულად ფიქრობს.
ქალბატონო სალომე, თქვენ “წინა ცხოვრებაში“ იყავით ფრანგი დიპლომატი, სანამ საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრი და პრეზიდენტი გახდებოდით. თქვენ კარგად იცნობთ ევროპულ დიპლომატიურ სისტემას, მიესალმეთ ევროპის დედაქალაქების დიპლომატურ ერთობას; სადამე შეიძლება ევროპა წავიდეს აღჭურვილობის მიწოდების, უკრაინის მხარდაჭერის მხრივ ამ ქვეყნის ტერიტორიაზე შესვლის გარეშე?
ვფიქრობ, ეს არის არჩეული ევროპული სტრატეგია, რომელიც როგორც აღვნიშნე ახალია. მე ჩემს ,,წინა ცხოვრებაში„ ვნახე ბევრი უკან დახევა, ყოველთვის იყო გაუბედაობა დაპირისპირებასთან დაკავშირებით, თავიდან არიდება, დატოვებული იყო ფანჯარა რუსეთის დასამშვიდებლად. ვფიქრობ, ეს ილუზია აღარ არსებობს. მიუხედავად ამისა ევროკავშირმა სიფრთხილე უნდა გამოიჩინოს სამხერო თვალსაზრისით, არ უნდა მისცეს საბაბი რუსულ პროპაგანდას - ჩვენ არ ვესხმით თავს, ჩვენ გვავიწროვებენ, ალყაში გვაქცევენ, ჩვენ თავს ვიცავთ - ეს ძველი რუსული ნარატივია. დიდი სიფრთხილეა საჭირო ევროპის და ამერიკის მხრიდან იმისათვის, რომ არ ჩაებან ამ სპირალში, უნდა იყოს სანცქიების მხრივ მაქსიმალური ერთობა. სანქციები უდავოდ ძალიან მნიშვნელოვანია; რუსეთი არასდროს ყოფილა ამ ტიპის ერთიანი ფრონტის პირისპირ. ვფირობ, რაც უფრო დიდხანს გაგრძელდება უკრაინელების წინააღმდეგობა ადგილზე (უკრაინაში), მით უფრო დიდი ეფექტი ექნება სანქციებს. როგორც უკვე აღვნიშნე, პირველად ხდება მსგავსი რამ, ამიტომ ვერავინ იტყვის, თუ რა გავლენას იქონიებს ეს სანქციები პუტინის გარემოცვაზე, რუსეთის საშუალო კლასზე, რომელიც უფრო ნაკლებად ექვემდებარება ხელისუფლებას, ვიდრე უფრო მორჩილი წინა თაობები. ის, რომ პრეზიდენტმა პუტინმა მიიღო ყველა დამოუკიდებელი არხის დახურვის გადაწყვეტილება, ახალი რეგულაციები, რომლის მიხედვითაც ყველას, ვინც “ყალბ“ ინფორმაციას გაავრცელებს ომის შესახებ 15 წელი პატიმრობა ემუქრება, ეს მიანიშნებს იმაზე, რომ დიდი შეშფოთებაა იმასთან დაკავშირებით, რომ რუსეთის მოსახლეობამ არ იცოდეს რა ხდება. ეს ასევე ნიშნავს, რომ სამხედრო ოპერაციები, როგორც ისინი ამას უწოდებენ, არ არის ისეთი წარმატებული, როგორსაც ისურვებდნენ; როდესაც ყველაფერი კარგადაა, მოვლენების დიდი საინფორმაციო გაშუქება ხდება.
თქვენ ახსენეთ რუსული საშუალო კლასი, რომელსაც ასევე შეეხო ეკონომიკური კრიზისი; მაღაზიები დაიკეტა, საბანკო ბარათების საეთაშორისო სისტემა შეჩერებულია, პრესის დიდი სააგენტოები ტოვებენ ქვეყანას, ფრენები აღარ არის, ,,აეროფლოტი“ ხვალიდან შეაჩერებს ფრენებს, სხვა დიდი კომპანიერბიც აღარ დაფრინავენ ორმხრივად მოსკოვისა თუ სანქტ-პეტერბურგიში. ხომ არაა ტყვეობაში მოსახლეობა, რომლის ნაწილსაც სურვილი აქვს დატოვოს ქვეყანა?
ეს არის სამწუხაროდ სანცქიების შინაარსი; იმისათვის, რომ ისინი ეფექტური იყოს - მტკივნეულიც უნდა იყოს. იგივე დილემა იყო გარკვეული პერიოდის წინ ირანთან დაკავშირებით, სადაც ქვეყნის პოლიტიკურ მმართველებზე ადრე მოსახლეობაზე აისახა სანქციები. პოლიტიკური მმართველები პირადად არ განიცდიან ამ სანქციების გავლენებს; ვლადიმერ პუტინი სანქცირებულია, მისი ოჯახი, შვილები, მაგრამ ეს არ ახდენს ყველაზე მეტ გავლენას მასზე. სანქციების ეფექტი ვლინდება მაშინ, როდესაც ისინი გავლენას ახდენენ ქვეყნის, ასე თუ ისე, ნორმალურ ფუნქციონირებაზე. ეს ცხადია, უსამართლოა, მაგრამ ეს არის სანქციების პრინციპი, და ეს უფრო ნაკლებ უსამართლოა, ვიდრე ტოტალური ომი, რომელიც შეიძლება სხვა სახის კონფლიქტში გადაიზარდოს.
ქალბატონო პრეზიდენტო, თქვენ ახსენეთ ტოტალური ომი. გარკვეული რაოდენობის დედაქალაქებმა, მათ შორის თქვენმა, გააკეთეთ ევროკავშირში გაწევრიანების დაჩქარებული მოთხოვნა; იმედი გაქვთ, რომ ის დაკმაყოფილდება ისე, რომ მოსკოვი ამაში მყისიერად არ დაინახავს ომის გამოცხადებას?
უპირველეს ყოვლისა, ეს არასდროს ყოფილა ომის გამოცხადება. ევროკავშირში გაწევრიანება ყოველთვის იყო საქართველოს გზა, ეს ასახულია საქართველოს 2018 წლის ახალ კონსტიტუციაში, მოულოდნელობა ამაში არ არის. ეს გზა გადიოდა შესაბამის პროცედურებს. დღეს რუსეთის ქმედებებიდან გამომდინარე და გარკვეულწილად, მათი “წყალობით“ უკრაინაში არსებულმა მდგომარეობამ და მისმა წინააღმდეგობამ განაპირობა ის, რომ ევროპის ლიდერებმა გადახედეს თავიანთ მიდგომას სტატუსის მომლოდინე ქვეყნებთან დაკავშირებით; უპირველეს ყოვლისა, უკრაინის, ასევე მოლდოვის და საქართველოს მიმართ არის ახალი მიდგომა, რომელიც განსხვავდება ძველი, ძალიან ბიუროკრატული პროცედურისგან. ეს არის ახალი პოლიტიკური მიდგომა, რომელიც ჯერ არ ვიცით როგორ ჩამოყალიბდება, ეს არ ნიშნავს გაწევრიანებას ხვალ დილას, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ გულისხმობს ვინმესთან დაპირისპირებას. ეს არის გზა, რომელიც ჩვენ ავირჩიეთ 1991 წელს დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ. ეს უკვე იყო საქართველოს არჩევანი პირველი დამოუკიდებლობის დროს 1918 წელს, რომელსაც რუსეთის შემოჭრამ ბოლო მოუღო 1921 წელს - ეს უკვე მესამე, ან მეოთხეა იმის მიხედვით, თუ როგორ დავითვლით. ჩვენს ევროპულ მიმართულებას ვერაფერი შეცვლის და ეს არ არის დაპირისპირების გზა!
ვგულისხმობ ბალტიის ქვეყნები და ფინეთი, ამბობენ, რომ შემდეგნი ისინი იქნებიან. თქვენ ფიქრობთ, რომ ვლადიმერ პუტინი სხვა ფრონტეზეც გადაინაცვლებს?
ჩვენ მომდევნოები არ ვართ, ჩვენ უკვე გამოვიარეთ ეს. ჩვენ და მოლდოვამ უკვე გამოვიარეთ ეს მგომარეობა, ერთმანეთისგან განსხვავებულად. ვერასოდეს წინასწარ ვერ ვიტყვით, თუ რა ამბიცია აქვს რუსეთის პრეზიდენტს და რას გულისხმობს ეს ტოტალური სამხედრო კამპანია. მე არ ვიცი მას სხვა ზრახვები აქვს თუ არა. ძნელი სათქმელია, რომ ის, რაც ხდება უკრაინაში პუტინს გააგებინებს თუ არა, რომ სხვა სახის წინააღმდეგობაა, ევროპის და ამერიკის მხარდაჭერა სხვა დონისაა, და რომ ყველაფერი ისეთი მარტივი აღარ არის, როგორც 2008 წელს (საქართველოში) ან 2014 წლებში ყირიმში იყო. მას უნდა ესმოდეს, რომ სამხედრო ოპერაცია კიდევ შეიძლება დასრულდეს გამარჯვებით, მე ამის პროგნოზირებას ვერ გავაკეთებ, მაგრამ დარწმუნებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ სამხედრო გამარჯვების შემთხვევაშიც კი, ეს არ იქნება პოლიტიკური გამარჯვება. ის იდეა, რომ ხვალინდელი უკრაინა შეიძლება გახდეს რუსეთის მეგობარი ქვეყანა, ,,ერთიანი ხალხი“, როგორც ამას რუსული პროპაგანდა ამბობს, თუ ეს როდესმე არსებობდა, ეს ,,ერთიანი ერი” ხვალ აღარ იარსებებს, იქნება უკრაინელი ხალხი და რუსი ხალხი, რომელთა შორის შერიგება ძალიან რთული იქნება და რუსების მხრიდან დიდ ძალისხმევას მოითხოვს.
თქვენ ახსენეთ 1991 წელი. თქვენი შეფასებით იყო თუ არა წარსულში შეცდომები, როდესაც ბატონი გორბაჩოვი და ბატონი მიტერანი საუბრობდნენ დიდ საერთო ევროპულ ოჯახზე; ეს ხელიდან გაშვებული შესაძლებლობაა, რომელიც აღარ დაბრუნდება?
რთულია ისტორიის უკან დაბრუნება. შეიძლება. 1991 წელს, როდესაც რუსეთი არ იყოს ის, რაც არის დღეს, შესაძლებელია ახლადდამოუკიდებლობამოპოვებული ქვეყნების მიმართ ევროპის გახსნა, შემდეგ უკვე, რეფორმებისა და დემოკრატიზაციის ფაზა, უკეთესი მიდგომა ყოფილიყო, ვიდრე ეს, ძალიან ბიუროკრატული და პროცედურული მიდგომა, რომელიც ჩვენ ვნახეთ. ძალიან რთულია მუდმივი ლოდინის რეჟიმში ყოფნა. ეს ქვეყნები მაშინ რომ შესულიყვნენ ნატოში, ეს წითელი ხაზი, რომელიც გადის უკრაინის დასავლეთით, გაივლიდა უკრაინის აღმოსავლეთით. ეს ხელს შეუშლიდა რუსეთს ასეთი ავანტურისტული და გაბედული ყოფილიყო. ეს ყველაფერი არის ,,თუ“ და როგორც ვიცით, ისტორიის გადაწერა ასე ,,თუ-ებით“ არ ხდება.
თქვენ ისაუბრეთ წითელ ხაზებზე, ნატოზე. ტერიტორიების “ფინეთიზაცია“, ნეიტრალიტეტი, ვლადიმერ პუტინის მოთხოვნაა, უკრაინასთან და სხვა, მათ შორის სავარაუდოდ, თქვენს ქვეყანასთან დაკავშირებით. ეს მოთხოვნა ერთ დღეს შეიძლება განხილვის საგანი გახდეს, თუ თქვენის მხრიდან ამაზე არის ურყევი “არა“...
ეს მიუღებელია, როდესაც საქმე ეხება დამოუკიდებელ და სუვერენულ სახელმწიფოს. ჩვენ თვითონ ვირჩევთ ფორმას, კავშირებს, ნეიტრალიტეტს შვეიცარიის, თუ სხვა მოდელზე. ამის გარედან იძულება დაუშვებელია. რუსეთი სულ უფრო და უფრო ნაკლებად საუბრობს ნეიტრალიტეტზე. ის საუბრობს ტოტალურ დემილიტარიზაციაზე, განეიტრალებაზე და არა ნეიტრალიტეტზე, პრაქტიკულად უკრაინელი ხალხის განადგურებაზე. ვხედავთ, რომ მისი საომარი მიზნები ბევრად უფრო მიუღებელი სფეროდან არის, ვიდრე მოლაპარაკებების სფეროდან.
ევროკავშირმა და ნატომ დღეს კიდევ მეტი უნდა გააკეთონ, თუ უკვე ლიმიტს მიაღწიეს უფრო დიდ აფეთქებამდე?
ვფიქრობ, ყველაზე მნიშვნელოვანი დღეს ევროპელების და ამერიკელების პოლიტიკაში და სტრატეგიაში ამ სიმტკიცის შენარჩუნებაა; ერთობა სანქციების, უკრაინელების მხარდაჭერის, სამხედრო მომარაგების კუთხით და ერთობა ევროპელებს და ამერიკელებს შორის. ეს განსაკუთრებული სიმკაცრის პოლიტიკა მნიშვნელოვანია. დღევანდელი სანქციები სწორედ განსაკუთრებულ სიმკაცრეზე მიუთითებს. შემდეგი სტადია უკვე სხვა კატეგორიაზე გადასვლაა. ვფიქრობ, ეს სიმტკიცე, თუ ის დროში გაგრძელდა, და ეს არის ყველაზე მნიშვნელოვანი, არ იყოს დროებითი ხანძარი, ეს უნდა იყოს ხანგრძლივი პოლიტიკა. რუსეთი უნდა დარწმუნდეს იმაში, რომ მსგავსი აგრესია დაუშვებელია და მას მეორე დღესვე არ დაივიწყებენ. მე შევხვდი და ტელეფონითაც ვესაუბრე ევროპელ ლიდერებს და შთაბეჭდილება მრჩება, რომ დღეს ეს სიმტკიცე სახეზეა. გადაწყვეტილებები, რომლებიც მიღებულ იქნა ამ ერთობის მიერ, არ არის მიღებული ერთი, ან ორი დღით.
ვლადიმერ პურინმა ახსენა სიტყვა ატომური, დაცვის სისტემების მზადყოფნაში მოყვანის შესახებ მის ცნობილ განცხადებაში. მან შიშის ფენომენი გაააქტიურა. ატომური შიში ყველაზე დიდი შიშია. ფიქრობთ, რომ ეს გავლენას მოახდებს ევროპის მოსახლეობის სიმტკიცეზე?
როგორც თავიდანვე გითხარით, მისი დაპყრობის ოპერაცია არის სამხედრო - ფსიქოლოგიური ოპერაცია. ყველამ ვიცით, რომ ატომური იარაღი, უპირველეს ყოვლისა, ფსიქოლოგიური იარაღია, რომლითაც ერთი მხარე მეორის წინააღმდეგობის უნარს გამოცდას უწყობს. მსგავსი მუქარის არც უგულებელყოფა შეიძლება, არც კატასტოფულ შიშში ჩავარდნა. სწორედ ეს არის მისი მიზანი. სიმშვიდის შენარჩუნებაა საჭირო ევროპელების და ყველა მონაწილისათვის. სანქციები თავისთავად არ არის კონფრონტაცია, და რუსეთმა ვერ უნდა შეძლოს ამის კამათის საგნად გამოყენება და სხვა დონეზე გადასვლა. ვფიქრობ, რომ რუსეთსაც ისევე ეშინია ატომური აფეთქების, როგორც სხვებს.
თქვენ, როგორც საქართველოს პრეზიდენტი, მიიჩნევთ, რომ თქვენი ქვეყანა მაქსიმალური ომის მოლოდინშია?
არა. ჩვენ არ ვართ ომის წინაშე. ყურადღებით ვადევნებთ თვალყურს მოვლენებს უკრაინის ირგვლივ, იმას, თუ რა გავლენა შეიძლება ამ მოვლენებმა იქონიოს მთელს რეგიონში, შავ ზღვაში, მოლდოვასა და ბალტიის ქვეყნებში. ყურადღებით და მობილიზირებულები უნდა ვიყოთ, მაგრამ არა ომის მოლოდინში. მნიშვნელოვანია ერთობა, მე ამას ვეუბნები მოსახლეობას, არ უნდა იყოს შიდა დაპირისპირება, რასაც რუსეთი გამოიყენებდა შიდა დესტაბილიზაციისათვის. ჩვენი ერთობა ჩვენი მთავარი ძალაა. ჩვენი სამხედრო საშუალებები მხოლოდ თავდაცვითია, ჩვენ ომის სამზადისში არ ვართ.
მარიუპოლის და ოდესის პორტები რუსული თავდასხმის სამიზნეებია რუსეთის ფლოტის მხრიდან, რომელიც აზოვისა და შავ ზღვაში მდებარეობს. ნიშნავს თუ არა ეს, რომ შავი ზღვა ზეწოლის ქვეშაა? თურქებმა დიდი დრო მოანდომეს დარდანელის სრუტის ჩაკეტვას.
დიდი დრო მოანდომეს, მაგრამ მაინც გააკეთეს. ჩვენი თვალსაზრისით, ეს ძალიან დადებითი გადაწყვეტილებაა. ჩვენთვის, ისევე როგორც შავი ზღვის მოსაზღვრე ყველა ევროპული ქვეყნისა და რა თქმა უნდა, უკრაინისთვის, შავი ზღვის შენარჩუნება თანამშრომლობისა და კავშირების ზღვად ძალიან მნიშვნელოვანია. ეს არის ზღვა, სადაც მომდევნო წლებში დიდი ევროპული ინფრასტრუქტურული პროექტები უნდა განხორციელდეს; [შავი ზღვა] არის ნამვდილი ხიდი ევროკავშირთან, არა მხოლოდ ინსტიტუციური, არამედ ეკონომიკურიც. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ეს ზღვა დარჩეს თანამშრომლობისა და მშვიდობის, და არა დაპირისპირებების ზღვად. თურქეთი ძალიან გონიერია, ის არ მიიღებს დაპირისპირებებში მონაწილეობას. ის რომ მან ხელი შეუშალა რუსული გემების შავ ზღვაში შესვლას, ასუსტებს რუსეთის ხელთ არსებულ საშუალებებს, და ზოგადად, უკრაინასთან მიმართებით, რუსეთს არ აქვს ისეთი აბსოლუტური უპირატესობა, როგორსაც ის ფიქრობდა.
გული გწყდებათ, რომ 2008 წელს საქართველოსათვის და მის დასახმარებლად არ იყო ევროპის მხრიდან მსგავსი ერთიანობა?
დიახ, როგორც უკვე ვთქვი, 1991 წლიდან, ან თუნდაც 1921 წლიდან მოყოლებული, რუსულ აგრესიებზე რეაქცია არ იყო შესაბამისი. ვფიქრობ, ქვეყნებმა მიაღწიეს გარკვეულ სიმწიფეს. ილუზია, რომ შესაძლებელი იყო რუსეთის დამშვიდება მხოლოდ ილუზიაა, რომელიც კიდევ არსებობს ზოგიერთ ევროპულ პარტიაში. ქვეყნების მთავრობები ერთ აზრზე არიან, მაგრამ კიდევ არსებობენ პარტიები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ რუსეთის ძლევამოსილი ადამიანები მათთვის კარგი მოკავშირეები არიან. ეს ილუზიაა. იმ ხელისუფლებით, როგორიც დღეს რუსეთშია, მის წინაშე ყველანაირი უკან დახევა, ხელს უწყობს მის წინსვლას.
ბოლო შეკითხვა ქალბატონო პრეზიდენტო, მოსკოვი-პეკინის განმტკიცებული კავშირი, რომელზეც ვლადიმერ პუტინი ამბობს, რომ ქვასავით მყარია, ფიქრობთ, რომ ეს კავშირი რეალურია?
ეს კავშირი რეალური შეიძლება იყოს. მიუხედავად ამისა, დღეს ჩინელებმა აჩვენეს, რომ ისინი არ იზიარებენ ამ ომის ყველა მოცემულობას, და არის საკითხები, რომლებიც მათ აწუხებთ ამ თავდასხმაში, რაც უმძიმესი ჰუმანიტარული დარღვევაა. არ მგონია, რომ ეს ხანგრძლივი კავშირი იქნება. რუსებმა კარგად იციან, რომ მათ ტერიტორიაზე, ციმბირის მხარეს, ჩინელები მოსახლეობის უმრავლესობას წარმოადგენენ - ძირითადად აღმოსავლეთ ციმბირში, დიდი ქალაქების გარეთ, დიდ ქალაქებში ეს ნაკლებ შესამჩნევია. ხვალ ჩინეთმა შესაძლოა, იგივე არგუმენტი გამოიყენოს: ხალხის ერთობა და მისი მოსახლეობის დაცვა საზღვრებს გარეთ.
ეს ეპიზოდი შეიძლება გრძელვადიანი იყოს?
შესაძლოა.
გმადლობთ, რომ პასუხობდით ჩვენს შეკითხვებს თქვენი ქვეყნიდან, საქართველოდან, რომელსაც სამწუხაროდ, როგორც თქვენ შეგვახსენეთ, მსგავსი სიტუაციები უკვე გამოვლილი აქვს.
გმადლობთ
